Eeuwenlang werd kruidenwijsheid en geneeskunst doorgegeven van moeder op dochter, van generatie op generatie. 


Als jong kind verslond ik de boeken Juniper en Heksenkind van Monica Furlong, de boeken 'De Nevelen van Avalon' van Marion Zimmer Bradley, 'De kinderen van Moeder Aarde' trilogie van Thea Beckman, waarin de meisjes en jonge vrouwen leren over de kracht van de natuur, het ritme van de seizoenen en de magie die in de aarde en in ons lichaam leeft.
En altijd deed dit me verlangen... Verlangen naar een moeder of wijze vrouw die me hierin mee op reis kon nemen. Verlangen naar een tijd waarin deze wijsheid en deze kracht werd geleefd.

Toen ging ik, in mijn twintigste levensjaar, op reis. Een reis door verschillende landen van Europa, die me uiteindelijk in Glastonbury bracht. De plek waar ik de planten voor het eerst hoorde spreken. Ik hoorde hun stemmen fluisteren in het ritselen van hun bladeren in de wind en hoorde ze vanbinnen roepen.
Daar begon, opnieuw, mijn reis in de wondere wereld van het kruidenrijk.
Een reis die me menigmaal met verdriet deed vervullen om de wijsheid die verloren is gegaan...
En een reis die langzaam, beetje bij beetje, mijn hart (weer) deed openen voor de schoonheid en de magie van de natuur en de levenskracht en het geestelijke dat in de natuur leeft.

​

Beetje bij beetje begon ik te ervaren dat ikzelf de leraar en de leerling was. En dat ik het ben die mijzelf mag begeleiden op deze reis, waarin ik kennis uit boeken verslind en door me te verbinden met het wezen door de plant door te kijken en te voelen steeds meer leer en ik steeds dieper weet dat de kennis, de eeuwenoude wijsheid in ons en in de planten aanwezig is.

Wanneer we leren luisteren, leren voelen en leren kijken, dan kunnen we misschien herinneren wat we lang vergeten zijn.